Historia Zgromadzenia Sióstr Św. Karola Boromeusza z Belgii
Zgromadzenie powstało w 1684 r. w Wez w Belgii. Zostało założone przez ks. proboszcza Adriana Bresy, który był człowiekiem modlitwy, głębokiej pokory i wielkiej prostoty. Chciał zapewnić ubogim dzieciom swojej parafii chrześcijańskie wychowanie. Do tej misji zaprosił trzy pobożne kobiety z Lille (Francja) oraz dwie ze swojej parafii.
Siostry całkowicie poświęciły się nauczaniu dzieci z parafii, wkrótce zaczęły także uczyć dzieci z okolicznych wsi; była to jedyna szkoła w okolicy. Na patrona zgromadzenia wybrano św. Karola Boromeusza, którego 100. rocznicę śmierci wtedy obchodzono.
Zakonnice zostały powołane w Kościele, by odpowiadać na potrzeby miejsca i czasu. Ich apostolat nie ograniczał się tylko do pracy z dziećmi, ale był otwarty na cierpienia umysłowo chorych i starszych i był gotowy zmieniać się stosownie do czasu. Pomimo licznych prześladowań i cierpień, zgromadzenie, dzięki miłosierdziu Boga, przetrwało Rewolucję Francuską i dwie wojny światowe i nieustannie się rozwija.
Wraz z duchem kontemplacyjnym znamienna dla zgromadzenia była gorliwość, poświęcenie i miłosierdzie. Cnoty te, które są podstawą ducha misyjnego, wzbudziły pragnienie dotarcia do wszystkich ludzi, nawet z odległych krajów; cztery siostry dotarły do Indii 26 grudnia 1929 r., a ich pierwszy dom został otworzony 31 grudnia w Ranipet. Tak rozpoczęła się działalność misyjna zgromadzenia. W ciągu następnych 75 lat w Indiach powstały trzy prowincje; obecnie siostry posiadają 60 domów. Apostolat w tym kraju jest bardzo szeroki: praca pastoralna, szkolnictwo od przedszkola po szkoły wyższe, szpitale, przychodnie, kliniki, praca socjalna, leprozorium dla trędowatych. Zgromadzenie posiada także domy w Argentynie, Włoszech, Tanzanii (m.in. szpital dla szpital dla dzieci zarażonych wirusem HIV), Meksyku i – od 1991 r. w Polsce.
Jednak siłą jednoczącą zgromadzenie jest jego charyzmat, którym siostry starają się żyć każdego dnia: „Charyzmatem Sióstr Św. Karola Boromeusza jest wcielanie Miłości Miłosiernej Boga do wszystkich ludzi, szczególnie do biednych i z marginesu poprzez chrześcijańskie wychowanie we wszystkich naszych dziełach apostolskich”.
Historia zgromadzenia w Polsce. W Argentynie siostry spotkały się z misjonarzami z Polski. Jednym z nich był ks. Stanisław Bracha z archidiecezji łódzkiej, który zaproponował matce generalnej Andrei przyjazd do Polski w poszukiwaniu nowych powołań. Na jego zaproszenie, w 1990 r. Matka przyjechała do Łodzi; celem było zdobycie powołań. Jednak po spotkaniu z abp. Władysławem Ziółkiem, który zaprosił ją do pracy archidiecezji, postanowiła otworzyć tu pierwszy dom (1991) w Pabianicach. Druga wspólnota powstała w Dąbrowie Górniczej (1993): siostry pracują jako zakrystianki, katechetki, udzielają korepetycji z języka angielskiego. Następne domy otworzono: w Łodzi-Andrzejowie (1996) – prowadzą przedszkole; w Częstochowie (1998), gdzie znajduje się dom formacyjny (prowadzą stołówkę dla ubogich oraz pracują jako zakrystianki w katedrze); oraz w Łodzi na Chojnach (2000) i w Warszawie (2002) – w tych dwóch placówkach siostry służą chorym, cierpiącym, umierającym na raka oraz starszym jako pielęgniarki. Najmłodszym domem jest wspólnota w Niepołomicach – siostry sprawują opiekę nad chłopcami niewidomymi z upośledzeniem umysłowym.
Niestety ze względu na małą liczbę powołań do zgromadzienia oraz wobec podjętych wyzwań dom w Dąbrowie Górniczej został zamknięty w sierpniu 2014r. Siostry, które były związane z Dąbrowską parafią zostaną na zawsze w naszych sercach i pamięci modlitewnej.